MAN.

Lembro cando chegou. O primeiro que fixo foi visitar a un veciño, tamén de ascendencia alemana, é despois ir ata a Ponte do Porto, a mercería que tiña alí miña tía Ángeles, é mercar non sei qué trebellos.

Era un bo mozo, alto é desgarbado. Correcto no ademán é reservado no falar. Os que ó trataron cando chegou, nen bergantes, falaban de él, que estaba mais tolo ca unha cabra.

Eu coido que, toda a rapacería da bisbarra, víamos nel a un Tarzán. Nadaba como si peixe fose, é tamén facía fazañas restrinxidas a o común dos mortáis. As veces, a ó tempo que nadaba, levaba un balde cheo de pintura as costas, é tempos houbo nos que non quedou risco nin rocha, donde non deixara mostra da sua excentricidade é anunciara o seu museo.

Na Costa da Morte, en inverno, vai frío. Hai temporáis a cotío é, con todo, él só usaba un taparrabos como abrigo. Así naceu a lenda do Tarzán de Camelle é, a o mesmo tempo, escomenzou ó ollar das mulleres.

Podíalo ver paseando, ca pel erizada tal coma si fora unha galiña, polos arrededores da caseta que levantóu cas súas mans, dándolle un caderno a os poucos visitantes que alí se achegaban. Pedíalles a todos, sin destinción alguha, que fixeran un dibuxo ou un garabato, é, xa de paso, postúlaballes unha pequena esmola como pago do privilexo de habelo conocido é de haber tido o ledicia de pasear polos terréos que consideraba coma propios.

A aquel home desconocido os lugareños chamáronlle Man. Nunca outro nome tivo. O acervo popular debéu ser vidente, porque así foi coñecido ata o mesmo día que finou. Xamais un home acadou un nome mais propio: Man.

Dín, os mais románticos, que morreu da pena. De ver o mar, do que tanto había gostado, cheo de merda é de lixo cando afundiu o Prestige. Din, tamén, que toleu da impotencia, é a súa foto percorreu o mundo como mostra do arrepío polo que os seus conxéneres soportaban, é como forma é maneira de protestar pola neglixencia, pola falta de previsión, é pola nula sensatez das autoridades que nos gobernan. Nen bergantes, é sen querer contradecir a naide, o médico que o atendeu escribiu Neumonía no certificado de defunción.

Man morreu é naceu o mito. Todos os que lle chamaron tolo agora falan ben de él. É tamén, é quizais como desagravio de tanta fenda recibida, puseronlle un museo, agora de verdade, que recorda a sua estancia naquel sitio que tan do seu agrado foi.

É eu, que tiven o lecer de coñecelo, é que teño falado alguha vez con él, digo sin faltar a verdades alguha, que Man estaba tolo. Tolo de carallo, pero que foi un bo home que xamais dano fixo a naide,  tamén é certo. O seu único propósito nesta vida que Deus, ou quen sexa, nos deu a foi encontrar a felicidade é a sua procura entrogou a vida.

É Mais nada, que tampouco pouca cousa veu sendo. Vai por ti, Man, alemán de Camelle.